2005 yılından bugüne kadar Bursa Kahveciler ve Benzerleri odası Başkanlık görevime sizlerin  4 yılda bir yapılan seçimlerde şahsıma ve yönetim kuruluna verdiğiniz destek ve güven ile devam etmekteyiz,

Güvenin olmadığı yerde itibardan bahsetmek mümkün değildir. Kurumların varlıklarını sürdürebilmeleri ancak paydaşları ile geleceğe dönük bir güven anlayışı içerisinde gerçekleşebilir,

Adil, Çağdaş ve Demokratik bir toplumsal düzenin de gereği budur. Sürekli gelişim içerisinde olan ülkemizin kanun ve mevzuatlar çerçevesinde  uyulması gereken prosedürü uygulamak da odaların görevleridir. Hayat şartlarının zorlaştığı gün geçtikçe kötüye giden ülke ekonomisinin biz küçük esnafın belini doğrultamadığı ortadadır. Çıkan yasalar istenilen bürokrasi evrakları bizleri kıskaca alıp çaresizliğe itmektedir. Bu zorluklara rağmen siz vefalı ve cefakar meslektaşlarımın evine ekmek götürmek haricinde de ülkesine istihdam oluşturmak gayesi içerisinde olduğunuzu da kimse görmezden gelemezler,Sevgili meslektaşlarım Sigara yasağının kahveleri bitirdiğini hepimiz bilmekteyiz, artık insanların alım gücü bitti ya da modernleştiler.

16. yüzyıldan beri, kahvehane Orta Doğu ülkelerinde erkeklerin toplandığı kahve gibi içecekler tükettiği, sohbet ettiği, kitap okuduğu ve çeşitli masa oyunları oynadığı yerlerin başında gelir. 1550’lerde de İstanbul’dan ilk kahvehane açıldı, kısa sürede yakın ve uzak çevreye yayıldı. 17. yüzyılda, kahvehane Osmanlı Devleti sınırlarının dışında Avrupa’da hızla görülmeye başlandı ve kısa zamanda popüler oldu. Kısa zaman içerisinde kahvehane sayısı hızla arttı, kahve içmek ve yarenlik etmek amacıyla buralarda toplanan muhtelif zümrelerden ve değişik kültür seviyelerinden insanlar, çok hızlı gelişen bir kültürel birikim ortamı, sosyalleşme mekânı, siyasî iktidar karşısında seslerini duyurabildikleri bir kamusallık meydana getirdiler. Ancak, Osmanlı geleneksel toplum kültürünü şekillendiren saray, medrese ve cami dışında, “sivil” bir anlayışla ortaya çıkan kahvehane, XVI. ve XVII. yüzyılların İstanbul’unda, pek sık rastlanmayan bir tepkiyle karşılaştı. ‘Miskinlerin buluşma mekânı ve fitne yuvası’ olarak görülen kahvehane, başta iktidar olmak üzere toplumun çeşitli kesimlerinin tepkisini çekti. 1567 yılında başta Suriçi İstanbul olmak üzere İstanbul’daki bütün kahvehaneler kapatıldı. Hatta IV. Murat, bu gerekçelerle kahvehaneleri top yekûn kapatmaya yönelik şiddetli ve kapsamlı girişimlerde bulundu. Sadece Eyüp ve çevresinde 120 kahvehane kapatıldı. XVI. yüzyılın ikinci yarısında ve XVII. yüzyılın ilk yarısında ‘tehlikeli yerler’ olarak görülen kahvehaneler ‘külliyen’ kapatılırken XVII. yüzyılın ortalarından itibaren otorite, ‘tehlikeyi’ önlemek için toptan kapatmak ve yıkmak yerine, yekdiğerlerine ‘ibret olsun’ babında tek tek bazı kahvehaneleri kapatarak bir tür yıldırma siyaseti takip etti. Ancak kahvehanelerin sayısı günden güne artmaya devam etti. Kanuni Sultan Süleyman’ın hükümdarlığının son dönemlerinde İstanbul’da 50 kahvehane bulunduğu belirtilirken, bu sayı, XVI. yüzyılın sonunda altı yüze ulaştı. XIX. yüzyılın başlarında ise 2.500’lere kadar çıktı. Hem sayı olarak, hem de itibar olarak kahvehanelerin önemi arttı. Kahvehane zaman içerisinde mevcut kültürel ve toplumsal hayatın içerisine dâhil olmayı başardı. Kültürün üretildiği ve tüketildiği bir mekân haline geldi. Birçok değişikliklere uğrayarak hayatiyetini devam ettirdi. Her ne kadar sadece erkek sosyalliğini barındırsa da Osmanlı şehrindeki kamusal yaşamın önemli bir kısmını oluşturdu. İlk başlarda marjinal bir yenilik olarak görülen kahvehane, çok geçmeden normalleşti ve toplumun ekonomik, sosyal ve kültürel ihtiyaçlarını karşılayan merkezî bir konuma geldi.